Ciężko mi uwierzyć w to, że zaraz będzie koniec roku. Przez ostatnie miesiące przyłapywałam się nieustannie na przywiązywaniu nieproporcjonalnie dużej wagi do pracy. Gdyby mój blog byłby człowiekiem, najprawdopodobniej już dawno wykreśliłby mnie ze swojego życia i powiedział, że taką przyjaźń to mogę sobie co najwyżej wsadzić w dupę.

Dzisiejszy tekst tak naprawdę nie jest nawet tekstem — jest wyznaniem. Podziękowaniem. Deklaracją. Choć w praktyce rzeczywiście masz do czynienia jedynie ze ścianą słów, tak chciałabym, żebyś wiedział, że między tymi słowami jest przede wszystkim szczerość.

Bardzo nie chcę mówić, że wszystko będzie dobrze. Bo wcale nie będzie — będzie tylko i wyłącznie gorzej. Być może wydaje się Tobie, że nie mam racji, a może po prostu chcesz myśleć, że wcale jej nie mam. Tak właściwie to ja też nie wiem, czy mam rację, czy może przesadzam, ale jedno jest pewne — nie jest kolorowo. No i na pewno jest znacznie gorzej, niż się tego spodziewaliśmy. Krótko mówiąc: mleko się rozlało, więc pozostaje pytanie — co teraz?

Bardzo często jest tak, że człowiek musi odbić się od samego dna, aby podjąć jeszcze jedną próbę wypłynięcia na powierzchnię. I bardzo często jest tak, że ten proces się powtarza, dość regularnie. A u mnie było tak, że ja, po dotknięciu dna, postanowiłam uciąć sobie tam drzemkę i obudzić się w nowym roku, żeby zorientować się, że w gruncie rzeczy chyba nie wszystko jeszcze stracone.